‘We moeten elkaar gewoon eens goed de waarheid vertellen!’ Zegt ze fel.
Ik kijk om me heen om te zien hoe de andere teamleden hier op reageren. Gezegd wordt er niks, maar het zwijgen zegt genoeg: Armen en benen over elkaar, onderuit zakken en wegkijken. Het is de eerste gezamenlijke bijeenkomst met een bouwteam om de onderlinge samenwerking te verbeteren. Individueel heb ik iedereen al gesproken. Er wordt langs elkaar heen gepraat. ‘Ja’ gezegd en ‘nee’ gedaan. De onderlinge verhoudingen staan onder spanning en nieuwe initiatieven komen moeizaam van de grond. De directeur heeft Stichting LEERkracht geïntroduceerd om de samenwerking te verbeteren, maar de onderlinge verhoudingen zijn hierdoor eigenlijk alleen maar verslechterd. De boel zit muurvast. Tijd om in te grijpen.
‘Zoals jullie weten heb ik jullie allemaal individueel gesproken. Ik heb hierbij gemerkt dat de wil om samen te werken er absoluut is, dat jullie het belang van ‘het kind’ allemaal voor ogen hebben. Er gebeuren hier op school al heel veel mooie dingen en er zijn ook legio ideeën over hoe het nóg beter kan. Ik stel voor dat we eerst met elkaar kijken wat er wél lukt, waar kwaliteiten en kansen liggen. Dan gaan we van daaruit verder bouwen. Ik zie schouders zakken, lichamen ontspannen. Hier en daar wordt er ‘ja’ geknikt. Twijfel is er ook. Als het maar geen soft gedoe wordt. Wij zijn een bovenbouw-team en houden niet van gepamper. Daar ben ik ook niet van. Mij gaat het erom dat het team de onderlinge samenwerking nu gemiddeld met een 4,9 waardeert en dat de wens een 7,5 is. Kortom: Werk aan de winkel. Aan de slag!
Vier maanden, drie bijeenkomsten, twee LEERkracht bouwvergaderingen en enkele gesprekken later komen we voor het laatst bij elkaar. De lucht geklaard, het vertrouwen hersteld, de basis gelegd. De samenwerking krijgt nu gemiddeld een 6,9. Dat is mooi, de groei wordt gevoeld en de wil en ruimte om te groeien naar die 7,5 is aanwezig. Er zijn mooie en grote stappen gezet. Het team kan weer zelfstandig verder bouwen.