Daags voor de vakantie kom ik haar op het schoolplein tegen. Ik vraag hoe het gaat. Een tijdje geleden had ze een burn-out, de laatste keer dat ik haar wat langer gesproken heb, was ze aan het re-integreren.
‘Ik stop ermee’, zegt ze. ‘Ik ben bezig met een vaststellingsovereenkomst met het bestuursbureau.’
Ik kijk haar aan. Het is duidelijk dat het besluit genomen, in orde, maar nog wel spannend is.
‘Wat was de druppel’, vraag ik haar. ‘Werkdruk, ‘het systeem’, iets anders?’
‘Het systeem, zegt ze. Dat almaar toetsen, ook voor kinderen die de taal amper machtig zijn. Het continu moeten verantwoorden wat je doet. Ik kan het gewoon niet meer. Dus kies ik voor mezelf en stop ermee. Ik ben nu bezig met mijn loopbaancoach om uit te zoeken wat wel bij mij past.’
‘Is het al helder welke richting je op wilt gaan, of staan alle opties nog open?’
Zij valt even stil. Ik wacht.
‘Iets met kinderen…’ zegt ze.
Haar blik dwaalt af.